Ο ανδρόγυνος στο παρών( Androginul in prezent) Multumesc C.!

Όταν ο ανδρόγυνος έχει συμπιεσμένει από την γυ,
μισό το κορμί έτρεξε στην δύση, κουτσαίνωντας,
μισό στην ανατολή, στρωγμένα, κλαίγοντας,
καταραμένα να τα φωνάζονται στον αέρα.

Και ξαφνικά ξυπνάνε περικυκλωμένα από δεκαετία μισά
που φωνάζουν… ονόματα… ψάχνουν να τα αναγνωρίζονται
και, πιστεύοντας ότι έχουν βρει αρχίζουν να τα κολλίουνται.
Αλλά, αμάν, μεταξύ δυο μισά… είναι ανισότητες.

Και τα μισά, άνεα, ρίχνονται, μια στ’άλλη τ’αγγαλιάζουν,
προσπαθούν, απελπισμένα, να κόψουν τα φτερά που δεν ταιριάζονται,
αλλά, πιο πολύ, πιο βαθύς πληγώνονται
και, χωρίζονται, τα μισά, κατακομμένα, κλαιν.

Τα μισά του όμορφου ανδρόγυνου είναι τώρα
σαν μια γροθιά του χώματος, εκτενώς, ζυμωμένη,
αλεσμνένη, γρατσουνισμένη, χωρίς φτερά…
αχ… ο όμορφος ανδρόγυνος… χάθηκε στον δρόμο.

Κι’όταν τα μισά ξαναβρίσκονται
αγγαλιάζονται χαμηλά, τους ενώνουν τα κομμένα φτερά,
τους ψιθυρίζουν… λόγια… ολοκληρώνωντας το πέταγμα σ’έναν άπειρο τις στιγμές
και, ξαναγίνοντας “ανδρόγυνος”, αγαπιούνται…

Και σήμερα βλέπεις τόσα απελπισμένα μισά
που κολλίουνται οτιδήποτε κούτσουρο, χωρίς σκέψη,
τους αρπάζουν τα φτερά, βασανίζονται ν’αγαπήσουν
και δεν ξέρουν να περιμένουν, να κρατούν αβλαβές.

Δεν ξέρουν ότι, μέτρο και μέτρο κολλίουνται από πολλά μισά
χάνουν από την καρδιά που είχαν στον ανδρόγυνο…
χτυπούνται μια στ’άλλη, με πάθος, υποτάσσουνται ένου βασανού,
ανωφελές και γίνονται… πεντετίες, δεκαετίες, εκατίες από μισά.